Saltar al conteníu

The Kinks

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
The Kinks
Datos
Tipu grupu musical
Miembros Dave Davies, Ray Davies, Mick Avory y Pete Quaife
Xéneru rock, ópera rock (es) Traducir, garage rock, Proto-punk, power pop y hard rock
Sellu discográficu Arista
Pye Records
RCA Records
Reprise Records
London Records (es) Traducir
MCA Records
Konk (estudios de grabación) (es) Traducir
Universal Music Group
Sony Music
País Reinu Xuníu
Orixinarios de Londres
Fecha fundación 1964
Fecha disolución 1996
Web oficial
Cambiar los datos en Wikidata

The Kinks foi una banda británica de rock orixinaria de Muswell Hill, al norte de Londres, formada polos hermanos Ray y Dave Davies en 1963. Catalogada n'Estaos Xuníos como una banda de la invasión británica, The Kinks ta reconocíu como unu de los grupos de rock más importantes ya influyentes de tolos tiempos.[1][2] La so música tien influencies d'una amplia gama de xéneros, ente los que se cunten el R&B, el music hall británicu, la música folclórica y el country. Ray Davies (cantante principal, guitarra rítmica) y Dave Davies (guitarra principal, voz) permanecieron nél mientres los 32 años de trayeutoria del grupu. Los miembros orixinales Peter Quaife (baxu, voz) y Mick Avory (batería, percusión) viéronse reemplazaos por John Dalton en 1969 y Bob Henrit en 1984, respeutivamente. Dalton de la mesma foi releváu por Jim Rodford en 1978, ente que el teclista Nicky Hopkins acompañó a la banda mientres les sesiones de grabación a mediaos de la década de 1960. Más tarde, munchos teclistas, ente los que s'inclúin John Gosling y Ian Gibbons, fueron integrantes de la banda.[1]

The Kinks adquirió fama en 1964 col so tercer senciellu, «You Really Got Me», compuestu por Ray Davies.[2] Convertir nun ésitu internacional; llegó al visu de les llistes del Reinu Xuníu ya ingresó a los Top 10 de les llistes de los Estaos Xuníos.[3] Ente mediaos de la década de 1960 y la de 1970, el grupu llanzó una serie d'álbumes y senciellos que gociaron d'ésitu comercial y de la crítica y ganáronse una reputación polos sos cantares y álbumes conceptuales que reflexen la cultura y estilu de vida inglés, gracies al estilu observacional de les composiciones de Ray Davies.[2] Álbumes como Face to Face, Something Else, The Kinks Are the Village Green Preservation Society, Arthur, Lola Versus Powerman and the Moneygoround y Muswell Hillbillies, xunto colos sos senciellos cuntar ente los discos más influyentes del periodu.[1][4] A pesar del escasu ésitu de los posteriores álbumes conceptuales teatrales, la banda esperimentó un resurdimientu a fines de la década de 1970 y a principios de la de 1980, cuando grupos como Van Halen, The Jam, The Knack y The Pretenders realizaron diverses versiones de los sos cantares, lo que contribuyó a aumentar les ventes de The Kinks. Na década de 1990, intérpretes de britpop como Blur y Oasis mentaben de cutiu a la banda como una de les sos grandes influencies.[1] The Kinks eslleir en 1996 por cuenta de los fracasos comerciales de los sos últimos álbumes según les tensiones creatives ente los hermanos Davies.[5]

The Kinks tuvieron diez senciellos na llista d'Estaos Xuníos Billboard Hot 100 y nueve de los sos álbumes ingresaron al Top 40.[6] Nel Reinu Xuníu, el grupu tuvo 17 senciellos qu'ingresaron al Top 20 y cinco álbumes qu'algamaron el Top 10.[7] Cuatro de los sos álbumes recibieron disco d'oru daos pola Recording Industry Association of America, y, ente numberoses reconocencies, recibieron el premiu Ivor Novello polos sos sobresalientes aportaciones a la música británica».[8] Los miembros orixinales del grupu ingresaron nel Salón de la Fama del Rock en 1990, el primer añu en que yeren elegibles, y en payares de 2005 nel Salón de la Fama de la Música del Reinu Xuníu.[2]

Historia

[editar | editar la fonte]

Formación (1962 - 1963)

[editar | editar la fonte]
A edificiu de lladriyu marrón. Visible is a door at left, with a bowfront window at right; various tomato plants are also visible growing in front of the window.
El 6 de Denmark Terrace, casa onde los hermanos Davies vivieron mientres la so infancia

Nacíos nos suburbios del norte de Londres, en Huntingdon Road, East Finchley, los hermanos Davies kerry fueron los más pequeños y los únicos varones de los ocho fíos de la familia.[9] Los sos padres, Frederick y Annie Davies, camudáronse pocu dempués de que nacieron al númberu 6 de Denmark Terrace, Fortis Green, nel barriu vecín Muswell Hill.[10] Nel so llar, esistíen variaos estilos musicales que diben dende'l music hall de la xeneración de los sos padres hasta'l jazz y el rock and roll qu'escuchaben les sos hermanes mayores.[10] Estes esperiencies musicales, centraes nes fiestes nocherniegues celebraes nel salón de la casa, causaron una fonda impresión nos hermanos Davies. Thomas Kitts comentó: «La influencia d'eses fiestes en The Kinks [...] ye notable. Consciente o inconscientemente, [nel escenariu] paecía como si Ray quixera recrear les fiestes del sábadu pela nueche na poblada casa de la so familia, con tol caos, cerveza y cantares a coru».[11] Ray y el so hermanu Dave, casi trés años más nuevu, aprendieron a tocar la guitarra ya interpretaben skiffle y rock and roll xuntos.[9]

Los hermanos asistíen a la William Grimshaw Secondary Modern School (más tarde fundida cola Fortismere School), onde formaron una banda, el Ray Davies Quartet, xunto col so amigu y compañeru de clase Pete Quaife y l'amigu d'esti postreru, John Start. La bona acoyida del so debú nun baille escolar animó al grupu a tocar en pubs y chigres locales. La banda tuvo numberosos vocalistas, ente ellos Rod Stewart, otru estudiante de la mesma secundaria que cantó col grupu siquier nuna ocasión a principios de 1962.[12][13][14] Esti postreru formó rápido'l so propiu grupu, Rod Stewart and the Moonrakers, que se convirtió nuna banda rival pa Ray Davies Quartet.[12][14] A fines de 1962, Ray Davies dexó la so casa pa estudiar nel Hornsey College of Arts. Los sos intereses tomaben campos como'l cine, el dibuxu, el teatru y xéneros musicales como'l jazz y el blues. Ganó esperiencia como guitarrista na banda Dave Hunt Band de Soho, un grupu de músicos profesionales que tocaben jazz y R&B.[15][16] Davies abandonó llueu los sos estudios y tornó a Muswell Hill, onde los hermanos y Quaife retomaron la vieya banda,[15] tocando baxu diversos nomes, incluyendo The Pete Quaife Band, The Boo-Weevils y The Ramrods, hasta qu'adoptaron temporalmente'l nome The Ravens.[17]

La incipiente agrupación contrató a dos mánager, Grenville Collins y Robert Wace, y más palantre l'enantes cantante de pop Larry Page, que se convirtió nel terceru. El productor d'Estaos Xuníos Shel Talmy empezó a trabayar cola banda y contratóse al promotor de The Beatles, Arthur Howes, pa programar les actuaciones en direutu de la banda.[18] El grupu trató infructuosamente de audicionar pa delles discográfiques hasta principios de 1964, cuando Talmy consiguió-yos un contratu con Pye Records. Mientres esti periodu xunir a la banda un nuevu batería, Mickey Willet, quien, sicasí abandonar poco primero de que l'agrupación roblara'l contratu.[17] The Ravens convidó a Mick Avory a reemplazalo en viendo un anunciu en Melody Maker que publicara.[19] Avory tenía esperiencia como batería de jazz y actuara una vegada nun conciertu cola banda recién creada Rolling Stones.[19]

Nesti periodu, The Ravens escoyóse un nuevu nome, que sería permanente: The Kinks. Diéronse numberoses esplicaciones sobre'l so orixe. Según la interpretación de Jon Savage, «precisaben daqué atélite, daqué pa llamar l'atención. Equí taba: la "perversión" (n'inglés: «Kinkiness»): daqué novedosu, gamberru pero xustu na llende de lo aceptable. Al adoptar el nome Kinks naquella dómina, taben participando nun ritual clásicu del pop: la fama al traviés del escándalu».[20][nota 1] El mánager Robert Wace rellató la so versión de la hestoria: «Tenía un amigu [que] pensaba que'l grupu yera bastante risonderu. Si les mios alcordances son correutos, pensó'l nome a cencielles como una idea, como una bona forma de llograr publicidá. [...] Cuando comentamos [a los miembros del grupu] el nome, se [...] espantaron por completu. Dixeron "¡Nun nos vamos llamar los malvaos!"».[20] La versión de Ray Davies contradicir cola de Wace: Davies afirmó que'l nome acuñar Larry Page y faía referencia al so sentíu tan «malváu» o «retorcigañáu» (kinky) de la moda. Davies citó a Page al dicir: «Cola forma en que se ven y la ropa qu'usen, tienen de llamase The Kinks».[20] Davies afirmó: «En verdá, nunca me gustó'l nome».[20]

Empiezos

[editar | editar la fonte]

El primer senciellu de la banda foi una versión del cantar de Little Richard «Long Tall Sally», pa la cual pidióse-y a un amigu del grupu, Bobby Graham, que tocara la batería.[22] Graham siguiría sustituyendo de forma ocasional a Avory y tocaría dichu preséu en dellos de los primeres senciellos de The Kinks.[23] «Long Tall Sally» llanzar en febreru de 1964, pero magar los esfuercios publicitarios de los mánager de la banda, el senciellu pasó casi dafechu desapercibíu. Cuando'l so segundu senciellu, «You Still Want Me», nun llogró ingresar nes llistes de venta, Pye Records amenació con anular el so contratu si'l terceru nun tenía ésitu.[24]

«You Really Got Me» llanzar n'agostu de 1964 y gracies al impulsu que-y dio una interpretación en direutu nel programa televisivu de la cadena ITV llamáu Ready Steady Go!, algamó rápido'l primer puestu nes llistes de venta del Reinu Xuníu.[25] Importada pol sellu Reprise Records, tamién ingresó nel Top 10 d'Estaos Xuníos.[3] El riff fuerte y aburuyáu de guitarra consiguíu gracies a una raxa que fizo Dave Davies nel conu del altavoz del so amplificador Elpico (llamáu pela banda'l pequeñu amplificador verde»)— dio al cantar el so toque distintivu.[26] Desaxeradamente influyente nel garage rock d'Estaos Xuníos, «You Really Got describir como «un cantar prototipu nel repertoriu del hard rock y el heavy metal».[26] Poco dempués del so llanzamientu, el grupu grabó la mayoría de les pistes del so primer álbum, llamáu a cencielles Kinks, que consistía mayoritariamente en versiones de temes d'otros artistes y cantares tradicionales reciclaes. Llanzóse'l 2 d'ochobre de 1964 y algamó el puestu númberu cuatro nel Reinu Xuníu.[27] El cuartu senciellu del grupu, «All Day and All of the Night», otru cantar orixinal de hard rock, llanzóse tres selmanes dempués y llegó al segundu puestu nel Reinu Xuníu, según al séptimu n'Estaos Xuníos.[25][26] Los siguientes senciellos, «Set Me Free» y «Tired of Waiting for You», tamién tuvieron ésitu comercial y el postreru llegó al puestu más altu de la UK Singles Chart.[6][25]

Xires, «See My Friends» y Kinda Kinks

[editar | editar la fonte]
The Kinks, prestándose nuna xira por Suecia en 1965.

The Kinks fixo la so primer xira por Australia y Nueva Zelanda en xineru de 1965 dientro d'un programa que tamién incluyía a les bandes Manfred Mann y The Honeycombs.[28] Tamién encabezaron otres xires programaes con artistes como The Yardbirds y Mickey Finn.[29] Les tensiones empezaron a surdir ente la banda y manifestáronse n'incidentes como una engarradiella ente Avory y Dave Davies nel escenariu del Capitol Theatre de Cardiff, Gales, el 19 de mayu.[29][30] En rematando'l primer cantar, «You Really Got Me», Davies faltó a Avory y patiscó la batería.[29][30] Avory respondió pegándo-y col so hi hat y dexar inconsciente antes de fuxir del escenariu, con medrana d'habelo matáu. Llevar a Davies a la Cardiff Royal Infirmary, onde lu punxeron diecicéis puntos de sutura na cabeza.[29][30] P'aselar a la policía, Avory afirmó más tarde que se trataba d'un nuevu espectáculu onde los integrantes de la banda refundiábense los preseos ente sigo.[29][30] Tres una xira per Estaos Xuníos a metá d'añu, la Federación de Músicos d'Estaos Xuníos revocó los sos permisos pa realizar conciertos ellí polos siguiente cuatro años, lo que los esanició del mercáu principal del rock nel apoxéu de la invasión británica.[1][31] Anque nin The Kinks nin l'organismu dieron una razón específica pa la prohibición, atribuyir al so comportamientu tan axatáu nel escenariu.[31]

Una posa en Bombay mientres la xira del grupu per Australia y Asia llevó a Ray Davies a componer el cantar «See My Friends», llanzada en xunetu de 1965.[32] Este foi unu de los primeros exemplos de la música crossover y una de los primeros cantares de pop en manifestar influencies de la música tradicional hindú.[32] Nel so autobiografía, X-Ray, Davies comentó que s'inspiró pa componer «See My Friends» n'escuchando los cantares de los pescadores locales mientres un paséu matutín:

«Alcordanza espertame, dir a la sablera y ver a toos esi pescadores viniendo na mio direición. Escuchar cantar de primeres y depués los sos vocess averáronse un mizcu y pudi apreciar que yeren pescadores sacando les sos redes. Cuando llegué a Australia compunxi munchos cantares y particularmente esta».[32]

L'historiador de la música Jonathan Bellman afirma que'l cantar foi «desaxeradamente influyente» ente los sos colegues musicales: «Y ente que se-y dio muncha importancia a "Norwegian Wood" de Beatles por ser el primer cantar pop n'emplegar un sitar, grabóse muncho depués de que The Kinks llanzara'l so claramente hindú "See My Friends"».[32] Pete Townshend, de la banda británica The Who, viose afeutáu particularmente pol cantar: «"See My Friends" foi la siguiente vegada que paré les oreyes y pensé: "Dios, facer otra vegada, inventó daqué nuevu". Esi foi'l primer usu razonable de [aquel] runfíu —meyor, muncho meyor que nada que The Beatles fixeren y enforma, muncho primero—. Yera un soníu más européu qu'oriental, pero con una fuerte y llexítima influencia oriental que tenía los sos raigaños na música folclórica europea».[33] Nuna declaración que se citó enforma,[32][33] Barry Fantoni, una celebridá de la década de 1960 y amigu de Kinks, The Beatles y The Who, comentó que [el cantar] tamién influyó nos Beatles: «L'alcordanza vivamente y entá pienso que ye un notable cantar de pop. Taba con The Beatles la tarde en que se sentaron a escuchala nun tocadiscos [y] dixeron: "¿Sabes? Esa guitarra suena como un sitar, tenemos de consiguir unu d'esos"».[33] La rotura escesiva del senciellu cola música popular convencional facer pocu popular n'Estaos Xuníos: algamó'l númberu 11 nel Reinu Xuníu, ente que ellí solo llegó al puestu 111.[34]

«Solo había unes poques bandes que teníen esti soníu realmente duru, que solíamos llamar "R&B" na década de 1960. Taben The Yardbirds, tábamos nós y taben The Pretty Things tamién».
—Dave Davies nuna entrevista con Austin Chronicle.[35]

Les sesiones de grabación del nuevu proyeutu del grupu, Kinda Kinks, empezaron bien llueu, a otru día del so regresu d'Asia.[36][37][38] Según Ray Davies, la banda nun taba satisfecha cola resultancia final,[37][38] pero por cuenta de la presión de la discográfica nun hubo tiempu de solucionar los defectos de l'amiestu. Davies espresó más tarde la so insatisfaición col discu, diciendo: «Tendríase que tener un pocu más de cuidu. Creo que [el productor] Shel Talmy foi demasiáu rápidu en tratar d'apolazar les aspereces. Dalgunes de les pistes quedaron espantibles. Tenía meyores cantares que'l primer álbum, pero nun se produció de la forma fayadiza, facer con demasiaes prieses».[38]

Cambéu d'estilu

[editar | editar la fonte]

Fízose evidente un cambéu d'estilu a finales de 1965 con senciellos como «A Well Respected Man» y «Dedicated Follower of Fashion», como tamién col tercer álbum del grupu, The Kink Kontroversy, en que les sos sesiones el músicu Nicky Hopkins fixo la so primer presentación col grupu como teclista.[2][39] Estes grabaciones ejemplificaron la evolución del estilu de composición de Davies, que diba dende temes de hard rock a cantares ricos en comentariu social, n'observaciones y nel estudiu de personaxes idiosincráticos, con un regustu inglés únicu.[2][4] El senciellu satíricu «Sunny Afternoon» foi'l so mayor ésitu del branu de 1966, algamando'l visu de les llistes de venta y moviendo a «Paperback Writer», de The Beatles.[40] Antes del llanzamientu de Kink Kontroversy, Ray Davies sufrió una crisis nerviosa y física por cuenta de la presión de les xires, de componer y les disputes llegales que llevaben a cabu.[41] Mientres los sos meses de recuperación, compunxo munchos nuevos cantares y cavilgó sobre la direición de la banda.[41] Quaife tuvo un accidente automovilísticu y, tres la so recuperación, decidió dexar el grupu escontra 1966. El baxista John Dalton reemplazar hasta que Quaife tornó a fines d'esi añu.[1]

«Sunny Afternoon» foi un ensayu de cara al álbum Face to Face, qu'amosaba la creciente habilidá de Davies pa dar forma a cantares atentos pero de narrativa cortante alrodiu de la vida cotidiana y la xente.[1] Hopkins retomó les sesiones col grupu tocando diversos preseos de tecláu, incluyendo'l pianu y el clavecín. Tocó nos siguientes dos álbumes d'estudiu del grupu y presentóse nuna actuación grabada pa la BBC antes de xunise a The Jeff Beck Group en 1968.[41] El siguiente senciellu, una pieza de comentariu social, «Dead End Street», llanzóse coles mesmes que Face to Face y llegó al Top 10 nel Reinu Xuníu, anque namái algamó'l puestu 73 nos Estaos Xuníos.[3][42] L'investigador Johnny Rogan describir como «un drama domésticu ensin el drama, una visión estática del estoicismu de les clases trabayadores».[42] Producir pal cantar unu de los primeros videos promocionales. Se filmó en Little Green Street, un pasaxe del sieglu XVIII nel norte de Londres, alcontráu cerca de Highgate Road en Kentish Town.[43]

Dómina dorada (1967–1972)

[editar | editar la fonte]
The Kinks, mientres una actuación nun programa televisivu en 1967.

El siguiente senciellu de The Kinks, «Waterloo Sunset», llanzar en mayu de 1967. La lletra describe a dos amigos pasando por una ponte y consiste nuna hestoria narrada por un observador que fala de la pareya, el ríu Támesis y la estación de Waterloo.[44][45] Se rumoreó que'l cantar inspirárase nel romance ente dos celebridad britániques de la dómina, los actores Terence Stamp y Julie Christie.[46][47][48] Ray Davies negar na so autobiografía y afirmó nuna entrevista de 2008: «Yera una fantasía sobre la mio hermana diéndose col so noviu a un nuevu mundu, diben emigrar a otru país».[45][49] Magar el so complexu arreglu, les sesiones pa «Waterloo Sunset» duraron solamente diez hores;[50] Dave Davies comentó depués sobre la grabación: «Pasamos enforma tiempu tratando de llograr un nuevu soníu de guitarra, pa dar una sensación única a la tema. A la fin usamos un efeutu d'ecu, pero sonaba novedosu porque naide haber fechu dende la década de 1950. Alcordanza que Steve Marriott, de Small Cares, vieno y preguntónos d'ónde sacáramos esi soníu. Tuvimos casi de moda por un tiempu».[51] El senciellu foi unu de los ésitos más grandes del grupu nel Reinu Xuníu; algamó'l númberu dos na llista de Melody Maker y convirtióse n'unu de les sos temes más populares y conocíos.[46] El críticu musical Robert Christgau llamar «el cantar más bellu n'inglés» y l'editor del portal Allmusic Stephen Thomas Erlewine citar como «probablemente'l cantar más formosu de la era del rock and roll».[52][53]

Something Else by The Kinks

[editar | editar la fonte]

Los cantares del álbum de 1967 Something Else By The Kinks siguieron la progresión musical de Face to Face y añadiéronse influencies de music hall al soníu del grupu.[54] Dave Davies llogró un gran ésitu nes llistes britániques cola tema «Death of a Clown». A pesar de ser coescrita con Ray Davies y grabada por The Kinks, tamién se llanzó como un senciellu solista de Dave Davies.[3][54] Sicasí, la repercusión comercial del discu foi polo xeneral decepcionante, lo que fizo que The Kinks entainar a llanzar un nuevu senciellu, «Autumn Almanac» a principios d'ochobre. Con «Mr. Pleasant» como llau B, el senciellu tresformar n'otru ésitu dientro del Top 5. Andy Miller señala que, magar el so ésitu, marcó un puntu d'inflexón na carrera del grupu —sería'l so últimu ingresu nel Top 10 del Reinu Xuníu mientres trés años—: «Retrospectivamente, "Autumn Almanac" marcó la primer señal de problemes pa The Kinks. Esti gloriosu senciellu, unu de los mayores llogros del pop británicu de la década de 1960, criticóse enforma nel so tiempu por ser demasiáu similar a los intentos previos de Davies».[55] Nick Jones de Melody Maker preguntábase: «¿Nun sería hora de que Ray dexara de componer sobre ciudadanos grises de los suburbios que viven les sos rutines cotidianes carentes d'emoción? [...] Ray trabaya con una fórmula, non con un sentimientu y eso tase volviendo abondo aburríu».[55] El disc jockey Mike Ahern llamar «un montón de basura del pasáu».[55] El segundu senciellu de Dave Davies en solitariu, «Susannah's Still Alive», llanzar nel Reinu Xuníu el 24 de payares. Vendió una modesta cantidá de 59 000 copies, pero nun llegó al Top 10. Miller afirma que «escontra'l fin d'aquel añu, The Kinks taba rápido pasando de moda».[56]

{{caxa de cita Toa'l mundu taba asustáu porque "Wonderboy" nun sonaba como un ésitu comercial. Ente l'equipu de xestión y l'axente Danny Detesh esistía la figuración de que la banda nun duraría enforma tiempu. [...] Danny vieno detrás del escenariu cuando'l senciellu fracasó y dixo: "Bonu, ustedes fixeron un bon percorríu, esfrutar". Como si tou acabárase pa nós».
—Ray Davies, alrodiu de la decadencia del grupu nos años 1960, "Wonderboy" y la so xira por cabarés y discoteques.[57]}}

A partir de 1968, la banda dexó de faer xires y concentróse nel trabayu d'estudiu. Como nun podíen promocionar el so nuevu material, les ventes posteriores tuvieron menos ésitu.[58] El siguiente senciellu de Kinks, «Wonderboy», llanzáu na primavera de 1968, allugar nel númberu 36 y foi'l primeru que nun algamar el Top 20 nel Reinu Xuníu dende les sos versiones de temes d'otros artistes.[59] Magar esto, volvióse'l cantar favoritu de John Lennon, cantante de The Beatles.[60] Según Ray Davies: «Daquién viera a John Lennon nuna discoteca pidiendo al disc jockey que pasara "Wonder Boy" [sic.] una y otra vez».[61] Sicasí, la opinión de la banda sobre la tema yera negativa; Pete Quaife afirmó más tarde: «Odiar, [...] yera horrible».[60] Magar la perda de popularidá del grupu, Davies siguió desenvolviendo'l so estilu tan personal de composición al empar que se remontaba contra la fuerte presión por que compunxera un ésitu comercial. La banda siguió dedicándo-y tiempu al so trabayu nel estudiu y centróse nun proyeutu de Ray Davies llamáu Village Green.[1] Nun intentu d'aumentar el rendimientu comercial de The Kinks, el so equipu de xestión programó-yos una xira n'abril p'alloñar del estudiu. Los llugares de presentación fueron mayoritariamente cabarés y discoteques y quien encabezaba la xira yera la banda de Peter Frampton The Herd. Andy Miller comentó al respeutu: «Polo xeneral, los quinceañeros nun taben ellí pa ver a los vieyos y aburríos Kinks, quien dacuando teníen de soportar los berros de "¡Queremos a The Herd!" mientres les sos curties presentaciones».[62] La xira resultó ser agotadora y estresante; Pete Quaife dixo: «Foi un trabayu rutinariu, bien aburrible, aburríu y simple. [...] Solo facer venti minutos, pero solíame volver dafechu frenético, tar paráu nel escenariu tocando trés notes una y otra vez».[62] Escontra fines de xunu, The Kinks llanzó'l senciellu «Days)», que representó un regresu del grupu, pero solu foi momentaneu. Ray Davies afirmó: «Alcordanza que la pasé cuando taba en Fortis Green cuando tuvi una cinta de la tema». «Amosar a Brian, el nuesu roadie, y a la so esposa y los sos dos fíes. Lloraron nel final del cantar. Realmente maraviyosu, como dir a Waterloo y mirar la puesta de sol. [...] Ye como dicir adiós a daquién, sintiendo depués la medrana que te produz saber qu'en realidá tas solu».[57] «Days» llegó al númberu 12 nel Reinu Xuníu y foi un ésitu qu'ingresó al Top 20 de munchos otros países, pero nun figuró nes llistes d'Estaos Xuníos.[63]

The Kinks Are the Village Green Preservation Society

[editar | editar la fonte]

Finalmente, el so segundu álbum, The Kinks Are the Village Green Preservation Society, llanzar a finales de 1968 nel Reinu Xuníu. Con una temática sobre les ciudaes ingleses y la vida nos campos, componer de cantares escritos y grabaos nos dos años anteriores.[64] Los críticos de rock ingleses y norteamericanos recibir con reseñes positives en forma casi unánime, pero nun tuvo gran cantidá de ventes.[65] Una de les causes d'esto foi la falta d'un senciellu popular.[66] Nun s'incluyó la moderadamente esitosa «Days»; poner a la venta «Starstruck» en Norteamérica y Europa continental, pero nun tuvo ésitu comercial.[67][68] Magar esti baxu desempeñu comercial, Village Green —el nome orixinal del proyeutu adoptóse como abreviatura del títulu enteru del álbum— foi bien recibíu pola prensa del rock alternativu cuando salió a la venta en xineru de 1969 n'Estaos Xuníos, onde The Kinks empezó considerase una banda de cultu.[69] En Village Voice, l'acabante contratar Robert Christgau llamar «el meyor álbum del añu hasta agora».[69] El periódicu de Boston Fusion publicó una reseña onde s'afirmaba: «The Kinks sigue, contra vientu y marea, pese la mala prensa y el so probáu destín, saliendo alantre. [...] La so persistencia dignifícase, les sos virtúes son estoiques. The Kinks ye pa siempres; solo dica agora [los sos integrantes tán vistíos] con un traxe modernu».[69] Sicasí, el discu nun escapó a les crítiques negatives. Nel periódicu universitariu California Tech, un escritor comentó que se trataba de «música sentimentaloide [...], carente d'imaxinación, con arreglos probes y [ye] una probe copia de Beatles».[69] Anque solo vendió aproximao cien mil copies a nivel mundial nel so llanzamientu inicial, convertir dende entós nel álbum orixinal de The Kinks más vendíu.[65] L'álbum sigue siendo popular; en 2004 poner otra vegada a la venta nuna edición de luxu con trés CD y una de les sos pistes, «Picture Book» utilizar nun anunciu de televisión comercial de Hewlett-Packard, lo qu'ayudó a espandir la so popularidá considerablemente.[70]

Col acabante contratar John Dalton en 1969. D'esquierda a derecha: Dave Davies, Ray Davies, Dalton, Mick Avory.

A empiezos de 1969, Quaife comentó la so decisión d'abandonar la banda.[71] El restu de los integrantes nun se tomaron la aseveración en serio, hasta que'l 4 d'abril apaeció un artículu en New Musical Express nel que se falaba de la nueva banda de Quaife, Maple Oak, formada pol mesmu ensin comunicalo al restu de The Kinks.[71][72][73] Ray Davies rogólu que volviera pa les sesiones de grabación del nuevu discu, pero Quaife negóse.[74] Davies decidió llamar a John Dalton, quien yá sustituyera a Quaife nel pasáu. Dalton siguiría cola banda hasta 1977, pocu dempués del llanzamientu de Sleepwalker.[74]

Ray Davies viaxó a Los Angeles, California, n'abril de 1969, p'ayudar a axustar el final de la prohibición de que pudieren tocar n'Estaos Xuníos impuesta pola American Federation of Musicians.[75] Una vegada solucionáu l'asuntu, los representantes de la banda empezaron a faer planes pa una inminente xira per Estaos Xuníos, en parte p'ayudar a restablecer la so posición na música mainstream del país.[76] Antes del so regresu a Estaos Xuníos, The Kinks grabó Arthur (Or the Torne and Fall of the British Empire),[77] que al igual que los sos dos anteriores trabayos, taba basáu en lletres y gabitos musicales típicamente ingleses.[77] A pesar del so pocu ésitu comercial, la crítica musical d'Estaos Xuníos emponderó'l discu.[3][77] Concebíu como banda sonora d'una telenovela que nunca llegó a emitise, gran parte del mesmu trata sobre temes rellacionaos cola niñez de los hermanos Davies y el ser neñu mientres la Segunda Guerra Mundial.[77][78] The Kinks embarcar na so xira per Estaos Xuníos n'ochobre de 1969.[76] La xira foi polo xeneral un fracasu, por cuenta de los esfuercios de la banda p'atopar promotores cooperativos y una audiencia comenenciuda nellos; munchos de los conciertos previstos tuvieron que ser cancelaos. Con too y con eso, la banda consiguió tocar en delles sales emblemátiques de la escena underground, como Fillmore East y Güisqui A Go Go.[79]

Lola Versus Powerman and the Moneygoround, Part One

[editar | editar la fonte]

A empiezos de 1970 xunir a la formación el teclista John Gosling.[80] Hasta la fecha, Nicky Hopkins, xunto a Ray, encargárense conjuntamente de grabar toles partes de tecláu. En mayu, Gosling debutó con The Kinks nel cantar «Lola», rellatu d'un confusu alcuentru románticu con un travesti, qu'ingresó al Top 10 tanto'l Reinu Xuníu como n'Estaos Xuníos y ayudó a The Kinks a volver a la escena pública.[80][81] La lletra de la versión orixinal conteníen la pallabra «Coca-Cola», lo que fizo que la BBC negar a emitir el cantar, yá que consideró que violaba la so política de publicidá per allugamientu.[80] Esto llevó a que Ray Davies regrabase parte de la tema a toa priesa y camudara la indeseada pallabra pola más xenérica cherry cola, anque que nos sos conciertos siguieron usando «Coca-Cola».[80] L'álbum Lola Versus Powerman and the Moneygoround, Part One, qu'acompañaba'l senciellu, llanzar al mercáu en payares de 1970 y foi un ésitu tanto comercial como de crítica. Ingresó nel Top 40 n'Estaos Xuníos y foi l'álbum más esitosu del grupu nesi país dende mediaos de los años 1960.[82][83] Dempués del ésitu de «Lola», llanzaron Percy en 1971, banda sonora qu'acompaña a la película homónima sobre un tresplante de pene.[84] El discu, que consiste en gran midida en temes presees, nun recibió bien bones crítiques.[84] La discográfica de la banda n'Estaos Xuníos, Reprise, refugó llanzalo nesi país y producióse asina una disputa que terminó en que la banda abandonara'l sellu.[84] Darréu dempués del llanzamientu del discu, los contratos de la banda con Pye y Reprise expiraron.[1][84]

The Kinks en 1971. D'esquierda a derecha: John Gosling, Dave Davies, Mick Avory, John Dalton y Ray Davies.

Antes de rematar 1971, The Kinks robló un contratu con RCA Records pa llanzar cinco álbumes, polo cual recibieron un adelantu d'un millón de dólares, dineru qu'utilizaron en parte pa construyir el so propiu estudiu de grabación, Konk.[1][85] El so debú pa RCA, Muswell Hillbillies, ta apináu d'influencies del music hall y d'estilos musicales tradicionales d'Estaos Xuníos, como'l country y el bluegrass. De cutiu considerar como'l so postreru gran discu, a pesar de que nun tuvo tanto ésitu como los sos predecesores.[85] El so títulu ye debíu al llugar de nacencia de los Davies en Muswell Hill y contién cantares que falen sobre la vida de la clase obrera y, una vegada más, de la niñez de los Davies.[85] Muswell Hillbillies, a pesar de recibir reseñes positives y venir precedíu de grandes mires, solo llegó al puestu númberu 48 na llista Record World y al 100 de la llista Billboard.[3][85] En 1972 siguió-y un álbum doble llamáu Everybody's in Show-Biz, que consiste nun discu d'estudiu y otru con temes en direutu grabaos en dos nueches nel Carnegie Hall.[86] Nel discu atopa la balada «Celluloid Heroes» y el cantar con influencia caribeña «Supersonic Rocket Ship», que sería'l so postreru senciellu n'ingresar al Top 20 nel Reinu Xuníu mientres más d'una década.[86] «Celluloid Heroes» ye una reflexón agriduz sobre la muerte d'estrelles de Hollywood en que'l narrador declara que-y gustaría que la so vida fora como una película, «porque los héroes del celuloide nunca sienten dolor [...] y los héroes del celuloide en realidá nunca muerren».[86][87] L'álbum tuvo un ésitu razonable n'Estaos Xuníos y llegó al puestu númberu 47 en Record World y al 70 na llista Billboard.[3][86] Esti trabayu marca la transición ente'l material de rock de principios de los años 1970 y la encarnación histriónica en que se vieron somorguiaos nos siguientes cuatro años.[86]

Encarnación histriónica (1973–1976)

[editar | editar la fonte]
Ray Davies carauterizáu como Mr. Flash, l'antihéroe de la so serie Preservation. L'enemigu y rival de Flash ye Mr. Black (encarnáu por Dave mientres les actuaciones), un ultra-purista y corporativista.[88]

En 1973, Ray Davies empezó a adoptar un estilu más teatral, que se manifestó cola ópera rock Preservation, una crónica de revolución social, y una ambiciosa consecuencia de la so anterior obra dedicada a los valores de la clase media, Village Green Preservation Society.[89][90]Amás del proyeutu Preservation, la formación de The Kinks ampliar pa incluyir instrumentos de vientu y cantantes de respaldu, fundamentalmente pa reconfigurar la banda y convertila nuna compañía de teatru.[1][89]

Los problemes conxugales de Ray Davies mientres esti periodu empezaron a afectar a la banda,[90] n'especial dempués de que la so esposa, Rasa, abandonar en xunu de 1973 y llevárase consigo a los sos fíos.[91] Davies entró nuna depresión que remató nun ataque de llerza en públicu nun conciertu en xunetu de 1973 nel White City Stadium.[92] Según reseñar del conciertu fecha pola revista Melody Maker, empezó a arrenegar y comentar que taba fartu de too.[93] A la fin del conciertu, mientres sonaba música pregrabada pol sistema de PA, declaró qu'abandonaba'l grupu.[92][93] La revista Sounds dixo que Ray paecía tar «demacrado y enfermu» cuando besó a Dave Davies «gentilmente na mexella, antes de soltar la bomba».[94] Darréu, Ray esbarrumbóse por cuenta d'una sobredosis de drogues y foi lleváu al hospital.[92][95] Dave comentó dempués sobre l'incidente:

Dios, foi horrible. Eso foi cuando Ray quixo matase. Pensé que tenía un aspeutu un pocu raru dempués del espectáculu, lo que nun sabía ye que se tomara un bote enteru de pastillas d'aspeutu raru recetadas por un psiquiatra. Foi una mala dómina. Ray de sópitu anunció que diba terminar con tou. Yeren los tiempos en que la so primer esposa abandonáralu. abandonáralu y llevárase a los sos fíos nel so cumpleaños [de Ray], solo pa retorce-y un pocu más la fueya del cuchiellu. Creo que se tomó les pastillas antes del conciertu. Comenté-y casi a la fin que se taba portando un pocu raru. Yo nun sabía lo que pasara. Recibí una llamada diciéndome que taba nel hospital. Alcordanza que cuando llegué al hospital yá-y fixeren un llavadura d'estómagu y que la cosa nun pintaba bien.[96]

Con Ray Davies, nuna condición aparentemente crítica, aldericóse sobre la posibilidá de que Dave Davies pudiera siguir como «líder» llegáu'l casu.[96] Finalmente, Ray superó la enfermedá y la depresión, a pesar de que mientres el restu de la encarnación teatral de The Kinks, les actuaciones de la banda fueron irregulares y la so popularidá, que yá menguara, baxó inclusive más.[95] John Dalton comentó dempués que cuando Davies «decidió volver al trabayu, nun creo que tuviera totalmente recuperáu, y que dende entós foi una persona distinta».[96]

A finales de 1973 llanzaron Preservation Act 1, que recibió reseñes xeneralmente negatives,[89][97] ente que la so secuela, Preservation Act 2, apaeció en mayu de 1974 y foi recibida de forma similar.[98] Foi'l primer discu grabáu en Konk Studio; dende equí d'equí p'arriba, práuticamente tolos álbumes de The Kinks fueron producíos por Ray Davies en Konk.[90][99] The Kinks embarcar nuna ambiciosa xira per Estaos Xuníos a finales de 1974 y nella afixeron la hestoria central de Preservation pa la so puesta n'escena. El musicólogu Eric Weisbard dixo: «[Ray] Davies espandió a The Kinks y sumó-y una compañía teatral de quiciabes unos dolce actores, cantantes y músicos amarutaos [...] Más nidiu y refecha que nel discu, la presentación en direuto de Preservation tamién yera más graciosa».[100]

Poco dempués Davies empezó un proyeutu musical para Granada Television, Starmaker.[101] Dempués d'una emisión na qu'apaecía Ray Davies como actor principal y The Kinks como banda de sofitu y actores secundarios, el proyeutu finalmente convirtióse nel álbum conceptual The Kinks Present a Soap Opera, llanzáu en mayu de 1975. Nél, Davies fantasia sobre lo qu'asocedería si una estrella del rock convertir nun tipu normal» y tuviera un trabayu de nueve a cinco.[101][102] N'agostu de 1975, grabaron lo que sería'l so últimu trabayu con tintes teatrales, Schoolboys in Disgrace, una biografía del antiguu Mr. Flash de los discos de Preservation.[103] El discu tuvo un modestu ésitu y llegó al puestu númberu 45 de la llista Billboard.[3][103]Tres la finalización del so contratu con RCA, The Kinks robló con Aresta Records en 1976. Col aliendu de los direutivos d'Aresta volvieron a la banda de cinco integrantes y volvieron ser un grupu d'arena rock.[1] Mientres esti periodu, una versión del so cantar «You Really Got Interpretar por Van Halen ingresó nel Top 40 y el so posterior álbum debú, Van Halen, qu'incluyía dicha versión, asitiar nel puestu númberu 19 del Billboard. Esto llogró aguiyar el resurdimientu comercial de The Kinks.[104]

Vuelta al ésitu comercial (1977–1985)

[editar | editar la fonte]

Sleepwalker

[editar | editar la fonte]
Ray Davies y coristes nel Maple Leaf Gardens, Toronto, el 29 d'abril de 1977.

John Dalton abandonó'l proyeutu antes de terminar les sesiones de grabación del álbum debú p'Aresta Records. Pa rematar diches sesiones contrataron a Andy Pyle, quien tamién-yos acompañó na posterior xira de promoción.[1] Sleepwalker, llanzáu en 1977, marcó'l regresu de la banda al ésitu comercial y llegó a allugase nel puestu númberu 21 de les llistes del Billboard.[3][105] Poco dempués del so llanzamientu y la grabación del siguiente discu, Misfits, Andy Pyle y el teclista John Gosling abandonaron el grupu pa trabayar xuntos nun nuevu proyeutu.[106] Dalton volvió p'acabar la xira y xunióse al grupu l'ex miembru de The Pretty Things Gordon John Edwards.[104] Llanzaron Misfits, el segundu discu de la banda con Aresta en mayu de 1978, qu'inclúi'l so esitosu Top 40 n'Estaos Xuníos, "A Rock 'n' Roll Fantasy",[104] qu'ayudó a que'l discu fora un nuevu ésitu pa la banda. Dalton abandonó en forma definitiva l'agrupación al rematar la so xira por Gran Bretaña y Gordon John Edwards siguiólu pocu dempués. Pa la grabación de Low Budget xunir a la banda'l ex-baxista d'Argent Jim Rodford, ente que Ray Davies ocupar de les seiciones de tecláu. Pa la siguiente xira contrataron al antiguu teclista de Life, Ian Gibbons, quien llueu se convirtió en miembru permanente del grupu. A pesar de tolos cambeos de formación, la popularidá de les grabaciones de la banda y de les sos actuaciones en direutu siguió n'aumentu.

A finales de la década de 1970 munches bandes grabaron versiones de cantares de The Kinks, como The Jam («David Watts»), The Pretenders («Stop Your Sobbing», «I Go to Sleep») o The Knack («The Hard Way»), fechu qu'ayudó a crear interés del públicu nes nueves producciones de la banda.[1][107] En 1978 el primer senciellu de Van Halen foi una versión de «Yo Really Got Me» qu'entró nel Top 40 d'Estaos Xuníos y más p'alantre tamién versionaron «Where Have All the Good Times Gone», otru cantar de The Kinks. El soníu hard rock de Low Budget, llanzáu en 1979, ayudó a que se convirtiera nel segundu discu d'oru de The Kinks, amás de convertilo nel discu del grupu que más altu llegó nes llistes d'Estaos Xuníos, onde s'asitió nel númberu once.[1][3][107] En 1980 producieron el so tercer álbum en direutu, One for the Road xunto con un videu col mesmu títulu. Esto aumentó la popularidá de los sos conciertos a la so máxima rellumanza, que duraría hasta 1983.[1][107] Dave Davies tamién aprovechó'l momentu d'ésitu pa llevar a cabu los sos deseos de llanzar álbumes solistes. El primeru d'ellos foi l'epónimu Dave Davies de 1980. El discu tamién ye conocíu pol so númberu de catálogu «AFL1-3603» por cuenta del so portada, qu'amuesa a Dave Davies con una chaqueta que porta un códigu de barres qu'inclúi'l númberu. En 1981 produció otru discu en solitariu, menos esitosu que l'anterior, Glamour.[108][109]

Give the People What They Want y resurdimientu

[editar | editar la fonte]

El siguiente discu de The Kinks, Give the People What They Want, llanzar a finales de 1981 y llegó al puestu númberu 15 de les llistes d'Estaos Xuníos d'ésitos.[110] Recibió un discu d'oru y contién l'esitosu senciellu «Better Things», amás de «Destroyer», un gran ésitu na llista Mainstream Rock.[3][110] Pa promocionar el discu, The Kinks pasó'l final de 1981 y la mayor parte de 1982 de xira[107] y escosaron les llocalidaes n'Australia, Xapón, Inglaterra y Estaos Xuníos.[111] La xira remató con una actuación nel US Festival de San Bernardino, California, ante un públicu envaloráu de 205 000 persones.[112] Na primavera de 1983, el cantar «Come Dancing» convertir nel so mayor ésitu n'Estaos Xuníos dende «Tired of Waiting for You», que llegó al númberu seis de les llistes,[3] amás de convertise nel primeru n'entrar nel Top 20 británicu dende 1972, llegando al puestu númberu 12.[113] L'álbum, del que s'estrayxo State of Confusion, tamién foi un ésitu comercial y llegó al puestu númberu 12 n'Estaos Xuníos, a pesar de que, al igual que tolos sos álbumes dende 1967, nun llegó a entrar nes llistes britániques.[114] Otru senciellu estrayíu del discu, «Don't Forget to Dance» algamó'l Top 30 n'Estaos Xuníos.[3]

Ray Davies en Bruxeles, 1985, momentu en qu'empezó a menguar la popularidá de la banda.

La segunda folada de popularidá de The Kinks llegó al so momentu álgido con State of Confusion, pero llueu empezó a esleise, cosa qu'asocedió tamién colos sos contemporáneos británicos como The Rolling Stones y The Who.[113][115][116] Mientres el segundu semestre de 1983 Ray Davies empezó a trabayar nun ambiciosu proyeutu filmográfico, Return to Waterloo, que trata d'un home de la periferia londinense que suaña con ser un asesín en serie.[117][118] Tim Roth consiguió equí unu de los sos primeros papeles protagonistes.[118] Les obligaciones de Ray Davies pa escribir, dirixir y musicalizar el trabayu fixeron que creciera la tensión col so hermanu Dave.[119] Otru de los problemes foi'l tormentosu final de la rellación ente Ray Davies y Chrissie Hynde.[120] Tamién resurdió la vieya enemistá ente Dave Davies y la batería Mick Avory, polo que finalmente Davies negar a trabayar con él[120] y llamó al antiguu batería de la banda Argent Bob Henrit pa sustituyi-y.[120] Ray Davies, quien caltenía una bona rellación con Avory, púnxo-y al mandu de Konk Studios, polo qu'entá participó en posteriores discos de The Kinks como productor y músicu de sesión.[120]

Ente la finalización de Return to Waterloo y la partida de Avory, la banda empezó a trabayar nel discu Word of Mouth, el postreru que produciríen con Aresta, llanzáu en payares de 1984. El batería collaboró en trés de los sos cantares,[120] ente que Henrit y una caxa de ritmos tocaron el restu.[121] Munches de los cantares tamién apaecen na banda sonora de Ray Davies Return to Waterloo.[117] La pista principal de Word of Mouth, «Do it Again», llanzar al mercáu como senciellu n'abril de 1985 y llegó a asitiase nel númberu 41 de la llista de senciellos d'Estaos Xuníos, siendo este'l postreru senciellu de la banda n'entrar na llista Billboard.[121]

Xunto col llanzamientu del discu, publicáronse los trés primeros llibros sobre The Kinks.[122] The Kinks: The Official Biography, de Jon Savage, consiste en llargues entrevistes colos miembros del grupu. Sicasí, poco primero del so llanzamientu, Ray Davies intentó evitar la so publicación en trés causes. The Observer afirmó que «la primer vegada oxetó'l testu, a pesar d'aprobalo primeramente. Dempués hubo una amenaza de querella xudicial por cuenta de les oxeciones sobre ciertes fotografíes. Dempués hubo una interesada demanda de £50 000 sobre los permisos pa utilizar delles lletres de cantares».[122] Toes estes amenaces tornáronse y finalmente publicóse'l llibru.[122] Poco dempués salieron a la venta The Kinks Kronikles, escritu pol críticu de rock John Mendelsohn, quien enantes compiló y escribió los comentarios pa un recopilatorio homónimu llanzáu en 1972; y The Kinks—The Sound And The Fury (n'Estaos Xuníos llamóse The Kinks—A Mental Institution), de Johnny Rogan.[123]

Amenorgamientu de popularidá y separación (1986–1996)

[editar | editar la fonte]

A empiezos de 1986, la banda robló un contratu con MCA Records n'Estaos Xuníos y con London Records nel Reinu Xuníu.[6][121] El primeru de los sos discos pa estes discográfiques, Think Visual, llanzáu esi mesmu añu, tuvo un ésitu razonable y llegó al puestu 81 de la llista de ventes de Billboard.[3][6][124] Cantares como la balada «Lost and Found» y «Working at the Factory» falen de la vida de los emplegaos d'una cadena de montaxe, ente que la pista que da títulu al discu ye un ataque a la cultura de videoclip creada pola cadena musical MTV de la qu'ellos mesmos s'habíen aprovecháu diba una década.[125] Siguieron en 1987 con otru discu en direutu, The Road, que tuvo una mediocre receición de crítica y comercial.[3] En 1989, The Kinks llanzó UK Jive, otru fracasu comercial que tuvo solu nel puestu númberu 122 mientres una única selmana.[3] Fialmente MCA Records dexó a The Kinks ensin contratu discográficu per primer vegada en más d'un cuartu de sieglu. Poco dempués, el teclista Ian Gibbons abandonó l'agrupación y foi sustituyíu por Mark Haley.[126]

En 1990, nel so primer añu de elegibilidad, entraron nel Salón de la Fama del Rock.[107] Mick Avory y Pete Quaife tamién asistieron a la ceremonia.[107][126] Sicasí, esto nun ayudar a resucitar la carrera de The Kinks. En 1991, llanzaron un recopilatorio con temes de la dómina de MCA Records tituláu Lost & Found (1986-1989), col cual atayaron les sos obligaciones contractuales y terminaron definitivamente la so rellación cola discográfica.[6] Poco dempués roblaron contratu con Columbia Records y llanzaron el EP de cinco canciones Did Yá en 1991 que, a pesar de contener una nueva versión d'estudiu del ésitu en llistes britániques de 1968 «Days», nun llegó a entrar en llistes.[3][6]

Pal so primer álbum con Columbia, Phobia de 1993, The Kinks volvió cuntar con cuatro integrantes.[126][127] Mark Haley abandonó'l grupu pocu dempués de la so actuación nel Royal Albert Hall de Londres y foi sustituyíu por Gibbons pa la posterior xira per Estaos Xuníos.[126] Phobia solo permaneció una selmana la llista del Billboard, nel puestu 166;[3][126] cosa yá habitual nos últimos tiempos pa la banda. Nel Reinu Xuníu nin siquier consiguió entrar en llistes.[127] Unu de los senciellos, «Only a Dream», casi consigue entrar nes llistes britániques, ente que «Scattered», el candidatu a ser el postreru senciellu del discu, a pesar de ser anunciáu como tal y ser promocionáu na radio y televisión, nun principiu nun llegó a les tiendes. Dellos meses dempués apaecieron delles copies nel mercáu de coleicionistes.[127] Columbia rescindió'l contratu de The Kinks en 1994.[127] Esi mesmu añu, la banda llanzó la primer versión del so discu To the Bone, puestu a la venta al traviés del so propiu sellu discográficu Konk nel Reinu Xuníu. Esti discu acústicu en direutu grabar en parte mientres la esitosa xira británica ente 1993 y 1994, y nos estudios Konk, ante un amenorgáu númberu d'invitaos.[128] Dos años dempués, la banda rellanzó'l discu en formatu de doble CD n'Estaos Xuníos, calteniendo'l títulu y con dos nueves cantares d'estudiu, «Animal» y «To The Bone». Tamién inclúi munchos vieyos ésitos de la banda reeditaos.[128] A pesar de que recibió bones crítiques nun llegó a entrar en nenguna de les llistes de venta.[3][128]

A mediaos de los años 1990 la banda volvió ganar cierta notoriedá, primordialmente debíu al boom del britpop.[1][128] Delles de les bandes más importantes del movimientu citaron a The Kinks como inflúi. El vocalista de Blur Damon Albarn y el compositor principal d'Oasis Noel Gallagher dixeron que The Kinks tuvo un gran impautu nes sos composiciones y na so evolución como músicos. Gallagher declaró que The Kinks yera la so quinta banda favorita de tolos tiempos.[129] A pesar de toos estos aponderamientos y reconocencies, la viabilidá comercial de la banda siguió baxando.[1] Gradualmente empezaron a trabayar menos y los Davies empezaron a dixebrase. Cada unu d'ellos llanzó una autobiografía; X-Ray, l'autobiografía de Ray publicar en 1995, ente que Dave respondió con Kink, editáu un añu dempués.[130] The Kinks dio la so última actuación a mediaos de 1996,[131] cuando'l grupu xuntar nel cumpleaños númberu cincuenta de Dave. L'historiador y cronista de The Kinks Doug Hinman afirmó: «El simbolismu del eventu ye imposible de pasar por altu. La fiesta celebrar nel pub Clissold Arms, el mesmu sitiu onde empezaron la so carrera musical, na cera d'en frente de la so casa de la niñez en Fortis Green, nel norte de Londres».[132]

Trabayu en solitariu y posible realcuentru (dende 1997)

[editar | editar la fonte]
Dave Davies nel Dakota Creek Roadhouse, en 2002.

Darréu, los miembros de la banda empezaron a trabayar en proyeutos en solitariu, y Ray y Dave publicaron álbumes d'estudiu solistes.[130] Falóse sobre una posible xunta de The Kinks (incluyendo una albortada xunta d'estudiu de los miembros orixinales de la banda en 1999), pero nin Ray nin Dave Davies amosaron interés en volver tocar xuntos.[127] Mentanto, los ex miembros John Gosling, John Dalton y Mick Avory reagrupar en 1994 y empezaron a tocar xunto al guitarrista y cantante Dave Clarke como The Kast Off Kinks.[133]

Ray Davies llanzó'l so álbum solista Storyteller, una pieza d'acompañamientu pa X-Ray en 1998. Orixinalmente escrita dos años antes con un estilu de cabaré, yera un homenaxe a la so antigua banda y el so hermanu alloñáu.[134] Revisando posibilidaes de programación nel so formatu de música/diálogu/alcordances, la cadena de televisión d'Estaos Xuníos de música VH1 punxo en marcha una serie de proyeutos similares con artistes consagraos del rock titulada VH1 Storytellers.[134] Dave Davies espresó favorablemente sobre una xunta del grupu a principios de 2003, y mientres s'averaba del 40° aniversariu del ésitu críticu de la banda, los dos hermanos Davies manifestaron el so interés en trabayar xuntos de nueva cuenta.[135] Sicasí, estes esperances sobre'l posible realcuentru esaniciáronse cuando en xunu de 2004 Dave sufrió un accidente cerebrovascular al sacupar un elevador, lo cual temporalmente torgó-y la capacidá de falar y de tocar la guitarra.[136] Tres la rehabilitación de Dave, The Kinks foi incluyíu nel Salón de la Fama del Reinu Xuníu en payares de 2005, cola asistencia de los cuatro miembros orixinales de la banda. El premiu foi presentáu pol guitarrista y compositor Pete Townshend, de The Who, un fanáticu de The Kinks d'enforma tiempu y amigu de Ray Davies.[137] Dicha incorporación ayudó a aguiyar les ventes del grupu; n'agostu de 2007, un álbum d'escoyeta de dellos ésitos de la carrera de la banda, The Ultimate Collection, algamó'l númberu 32 na llista de Top 100 álbumes del Reinu Xuníu y númberu unu na de Álbumes Indie del Reinu Xuníu.[138]

N'avientu de 2007, Record Collector publicó una entrevista con Ray Davies na qu'esti mentó «platigué con Quaife fai como un mes y atentamente quier faer otra grabación conmigo. Creo que Dave ta recuperándose y Mick inda sigue tocando. Sería grandiosu que tornáramos solamente pa reparar qué idees musicales tenemos, y qué podría pasar».[139] Darréu, Daily Mail interpretó estos comentarios como una declaración de qu'una xunta d'alliniación orixinal de la banda yera inminente.[140] Dave Davies rápido negó'l plan d'una xunta. Dave comentó-y a un reporteru que «sería como un pésimu remake de Night of the Living Dead» y añadió: «Ray tuvo faciendo shows de Karaoke Kinks dende 1996».[141]

Ray Davies interpretando en Ottawa, en 2008.

Nuna entrevista en setiembre de 2008 con BBC Radio 4, Ray Davies, alrodiu de una posible xunta, declaró: «Hai deseos de faelo», pero que nun participaría si tratar d'un actu de señardá: «La cosa que podría faeme dicir 'sí' o 'non' sería que fixéramos nuevos cantares». Tamién añadió que lo qu'enzancaba'l regresu de la banda yera la condición del so hermanu nesi entós, dempués del accidente.[142] Dos meses dempués, afirmó a BBC que la banda empezaba a escribir nuevu material por un posible realcuentru; pero, sicasí, nun mentó quién o qué miembros de la banda taben arreyaos en dicha aición.[143] Mientres una entrevista tresmitida en Biography Channel n'avientu d'esi mesmu añu, Quaife desmintió toa posibilidá de que formaría parte de tal realcuentru.[144] Esi mesmu mes, Ray Davies faló de nuevu sobre una nueva posibilidá de tocar al llau del so hermanu: «Suxerí-y qu'interpretara n'eventos de baxu perfil por que demostrara qué bonu yera tocando. Si volvemos tocar xuntos, nun podemos cutir el camín darréu con un gran anunciu a tiempu. [...] Pero, si Dave siéntese satisfechu con ello y esiste un bon material nel cual trabayar, va asoceder».[145]

En xunu de 2009, Ray Davies afirmó a The Independent que mientres una xunta totalmente emplumada yera pocu probable, «Voi Siguir tocando con ex miembros de la banda como Mick Avory de xemes en cuando. Con Dave, enforma d'eso ye psicolóxicu. Empondrélu, y voi forza-y y voi educar, y cuando llegue la hora supongo que-y voi volver a glayar».[146] Cuando se-y preguntar sobre una posible xunta, de nuevu, Avory señaló: «Una xunta nun sería posible colos miembros orixinales, pos de mano, por cuenta de la mala salú. Pero sería posible cola Kast Off The Kinks sumando a Ray. En cualquier eventu, Ray podría grabar material nuevo. Amás tenemos delles temes antigües de los años 80».[147] En marzu de 2010, Avory reportó que la banda taba entamando de llanzar un álbum que contenía material ensin publicar y nuevu. Indicó amás que tuvieron «ocho pistes» llistes para dichu álbum, pero que los hermanu Davies tenía qu'iguar les sos diferencies primero que'l proyeutu pudiera progresar.[148]

Quaife, que tuviera recibiendo diálisis renal mientres más de diez años, finó'l 23 de xunu de 2010, con 66 años d'edá.[149] Dos díes depués de la muerte del baxista, Dave Davies publicó una declaración nel so tablón d'anuncios espresando una fonda murnia al enterase del fallecimientu del so antiguu compañeru, y esclariando qu'a Quaife «en realidá, nunca se-y dio'l creitu que merecía pola so contribución y participación [con The Kinks]».[150] Ray Davies dedicó la so presentación del 27 de xunu nel Festival de Glastonbury a Quaife ya interpretó diversos cantares de Quaife cuando esti atopar con The Kinks, rindiéndo-y tributu. Coles mesmes, Davies comentó-y al públicu «Nun taría equí güei, si non fora por él».[151]

Legáu

[editar | editar la fonte]

The Kinks ye reconocíu como unu de los grupos de música rock más importantes ya influyentes de los años de 1960.[1][107] Stephen Thomas Erlewine citó a The Kinks como «una de les bandes más influyentes de la Invasión británica»,[1] y el sitiu web oficial del Salón de la Fama del Rock manifiesta que «Ray Davies ye quiciabes indiscutiblemente el compositor de rock más cultu, atélite y alvertíu».[107] Ente los artistes que basaron la so influencia en The Kinks inclúyense grupos de punk rock como Balagan, Ramones,[152] The Clash,[153] y The Jam, grupos de heavy metal y música New wave como The Pretenders y Van Halen, y bandes de britpop, tales como Oasis, Blur, y Pulp.[1] Pete Townshend, guitarrista de la banda contemporánea The Who, tuvo influyíu en particular pol soníu de la banda: «Los integrantes de The Kinks fueron [...] de manera quintaesencial ingleses. Siempres pensé que Ray Davies debía de ser dalgún un día un poeta gallardoniáu. Él inventó un nuevu tipu de poesía y un nuevu tipu de llinguaxe pa escribir pop que m'influyó dende'l principiu».[154] Jon Savage escribió que The Kinks foi una gran influencia pa les bandes sicodéliques americanes de los últimos años de la década 1960, "como The Doors, Love y Jefferson Airplane".[51] El musicólogu Joe Harrington describió la influencia de la banda nel desenvolvimientu del hard rock y heavy metal: «'You Really Got Me', 'All Day and All of the Night' y 'I Need You' fueron predecesores del xéneru de tres acordes enteru [...] The Kinks dio enforma sofitu de lo so parte pa convertir el rock 'n' roll (Jerry Lee Lewis) en rock (Led Zeppelin, Black Sabbath, The Stooges)».[152]

Premios y reconocencies

[editar | editar la fonte]

The Kinks tuvo cinco senciellos que llegaron a la llista Top 10 de Billboard d'Estaos Xuníos. Nueve de los sos álbumes asitiar nel Top 40.[6] Nel Reinu Xuníu, el grupu tuvo 17 senciellos nel Top 20 xunto con cinco álbumes nel Top 10.[7] La RIAA certificó cuatro de los sos álbumes como disco d'oru. Greatest Hits!, publicáu en 1965, foi certificáu como oru por vender alredor de $1 000 000 el 28 de payares de 1968 –seis díes dempués del llanzamientu de The Kinks Are The Village Green Preservation Society, que fracasó nes llistes–.[66] La banda nun recibiría otru premiu de discu d'oru sinón hasta 1979, con Low Budget; l'álbum en direuto de 1980 One For The Road siguiríalu pocu dempués, pos sería certificáu como oro'l 8 d'avientu de 1980. Give The People What They Want, publicáu en 1981, recibió la so certificación el 25 de xineru de 1982, por ventes de 500 000 copies.[155] ASCAP, la posesora de los derechos d'execución pública de la música de la banda, presentó a The Kinks con un premiu por «Una de los cantares más reproducíos de 1983» pol esitosu senciellu «Come Dancing».[122]

La banda recibió'l premiu Ivor Novello por Serviciu sobresaliente a la música británica»,[8] y en 1990, el so primer añu de elegibilidad, los cuatro miembros orixinales de The Kinks fueron incluyíos nel Salón de la Fama del Rock,[107] según nel Salón de la Fama de la Música del Reinu Xuníu en payares de 2005.[137]

Estilu musical

[editar | editar la fonte]

Primeramente, The Kinks atopar nes fronteres de xéneros como R&B y blues, pero pocu más tarde empezó a esperimentar con soníos más fuertes del rock y hard rock. Por ser una banda pionera nesi campu, frecuentemente los sos miembros fueron llamaos «los punk orixinales».[156][157] Dave Davies aburrir del estilu de guitarra llimpiu» d'aquel entós; en busca d'unu soníu más fuerte y sogón, ye famosu'l fechu de que resgó'l conu d'altavoz del so amplificador Elpico (moteyáu «el pequeñu amplificador verde»): «Empecé a sentime realmente atayáu [col soníu del amplificador], y entós dixi: "¡Tener! ¡Te voi iguar!" Consiguí un cuchiellu d'afaitar Gillette y corté [...] [dende'l centru hasta'l cantu del conu del altavoz] [...] asina que quedó tou estrozáu, pero aun así, intactu. Toqué y cunté que yera increíble».[158] L'estrañu soníu del amplificador repitir nel estudiu; el Elpico taba enchufado a un amplificador más potente Vox AC30 y l'efeutu resultante foi'l fundamentu de los sos primeros cantares; esto ye más bultable en «You Really Got Me» y «All Day and All of the Night».[1]

Sicasí, pocu dempués el grupu abandonó los sos enclinos dientro de los xéneros R&B y hard rock. Dende 1966 d'equí p'arriba,[1] The Kinks empezó a ser conocíu pola so adhesión escontra tradiciones de la música y cultura inglesa mientres un periodu nel que munches otres bandes britániques tornaron el so patrimoniu en favor del blues d'Estaos Xuníos, del R&B y del estilu pop.[1]Ray Davies recordó que n'otru momentu, en 1965, decidiera estremase de la escena d'Estaos Xuníos y componer cantares más introspectivos ya intelixentes: «Decidí que diba usar más les pallabres y dicir coses. Compunxi "A Well Respected Man", esa foi'l primer cantar que compunxi realmente dirixida a les pallabres. [...] [Tamién] abandoné tou intentu de [facer americanu]'l mio acentu».[159] La fidelidá de The Kinks a los estilos ingleses fortalecer cola prohibición que-y impunxo l'American Federation of Musicians.[1] La prohibición esaniciar del mercáu de la industria musical d'Estaos Xuníos, el más grande del mundu y obligar a centrase nel públicu de Gran Bretaña y Europa. The Kinks espandió'l so soníu inglés mientres lo que quedaba de la década de 1960 y fundieron el music hall y el folk, lo que creó parte de la música más influyente ya importante del periodu.[1]

Con Everybody's In Show-biz (1972), Ray Davies empezó a esplorar conceutos histriónicos nos álbumes de la banda; estes temátiques manifestar nel álbum de 1973 Preservation Act 1 y siguieron en Schoolboys In Disgrace, publicáu nel añu 1976.[1] Sleepwalker (1977), qu'agoró'l so regresu al ésitu comercial, presentó un estilu de producción relativamente hábil y de mainstream que se convertiría nuna norma pal grupu.[105] La banda volvió al hard rock con Low Budget (1979) y siguió realizando trabayos dientro d'esti xéneru nel restu de la so carrera.[1]

Documentación y material ensin publicar

[editar | editar la fonte]

A diferencia de contemporáneos como The Beatles, que'l so mandáu de grabación foi correutamente calteníu, casi nun esiste documentación d'estudiu de tola historia de grabación de The Kinks dende la década de 1960.[160] Saber con certidume que Ray Davies guarda un diariu,[161] pero inda tien que dar permisu pal escrutiniu públicu d'este.[160] Pye Records, a diferencia de discográfiques más grandes como lo ye EMI, tien guardada bien pocu material de la banda, como cintes de sesión y acetatos, y munches de tomar refugaes fueron destruyíes, borraes, o grabaes pola metá de la década de 1980.[162] Dende'l periodu de la RCA d'equí p'arriba, tantu la documentación como delles cintes fueron calteníes, principalmente por cuenta de que a The Kinks dióse-y llicencia creativa nos sos propios Konk Studios; pero, como Doug Hinman repara: «Hasta y nun siendo que haya dalgún tipu d'accesu a les bóvedes de Konk Studios, esti aspeutu del legáu de grabación de The Kinks va caltenese lloñe de ser definitivu».[162]

Miembros

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: Miembros de The Kinks
Músicu Feches activu Papel
Ray Davies Febreru de 1964–1996 Vocalista, guitarra rítmica, harmónica, teclista, compositor principal
Dave Davies Febreru de 1964–1996 Harmoníes vocales, guitarra solista, dacuando vocalista y compositor
Mick Avory Febreru de 1964–1984 Batería y instrumentos de percusión
Pete Quaife Febreru de 1964 – xunu de 1966,
payares de 1966 – marzu de 1969		 Baxu, voces
Nicky Hopkins 1965–1968 Teclista (sesiones de grabación)
John Dalton Xunu – payares de 1966,
abril de 1969–1976, 1978		 Baxu, voces
John Gosling 1970–1978 Teclista
Andy Pyle 1976–1978 Baxu
Gordon John Edwards 1978 Teclista, voces
Jim Rodford 1978–1996 Baxu, voces
Ian Gibbons 1979–1989, 1993–1996 Teclista, voces
Bob Henrit 1984–1996 Batería y instrumentos de percusión
Mark Haley 1989–1993 Teclista, voces

Discografía

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: Discografía de The Kinks

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Notes

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ El términu Kinky n'inglés traduzse como malváu, d'ende que tea, según l'autor, «a la llende de lo aceptable».[21]

Referencies

[editar | editar la fonte]
Específiques
  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 1,17 1,18 1,19 1,20 1,21 1,22 1,23 1,24 1,25 1,26 1,27 Erlewine, Stephen Thomas. «The Kinks Biography on All Music.com» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 15 de marzu de 2011.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 «The Kinks» (inglés). Rock and Roll Hall of Fame. Consultáu'l 15 de marzu de 2011.
  3. ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 3,12 3,13 3,14 3,15 3,16 3,17 3,18 «Charts & Awrads: Singles» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 16 de marzu de 2011.
  4. ↑ 4,0 4,1 «The Kinks Biography» (inglés). Rolling Stone. Archiváu dende l'orixinal, el 21 de xunu de 2008. Consultáu'l 16 de marzu de 2011.
  5. ↑ Hinman, 2004, páxs. 340-342.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 «Discography» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 17 de marzu de 2011.
  7. ↑ 7,0 7,1 Rogan, 2004 (Datos sobre les posiciones nes llistes)
  8. ↑ 8,0 8,1 Hinman, 2004, p. 303
  9. ↑ 9,0 9,1 Hinman, 2004, p. 6
  10. ↑ 10,0 10,1 Kitts, 2007, pp. 1-5
  11. ↑ Kitts, 2007, p. 5.
  12. ↑ 12,0 12,1 Hinman, 2004, pp. 8-9
  13. ↑ Ewbank, Tim, and Stafford Hildred. Rod Stewart: The New Biography (2005), p. 7.
  14. ↑ 14,0 14,1 Hinman, 2004, p. 9
  15. ↑ 15,0 15,1 Kitts, 2007, pp. 23-30
  16. ↑ Hinman, 2004, p. 12.
  17. ↑ 17,0 17,1 Hinman, 2004, pp. 9-20
  18. ↑ Savage, 1984, páxs. 15-19.
  19. ↑ 19,0 19,1 Hinman, 2004, pp. 17-20
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 Savage, 1984, p. 17
  21. ↑ «Kinky». Word Reference. Consultáu'l 18 de marzu de 2011.
  22. ↑ Hinman, 2004, p. 20.
  23. ↑ Hinman, 2004, páxs. 20-46.
  24. ↑ Hinman, 2004, páxs. 18-22.
  25. ↑ 25,0 25,1 25,2 Rogan, 1998, p. 10
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 Sullivan, Denise. «You Really Got Me» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 18 de marzu de 2011.
  27. ↑ Hinman, 2004, páxs. 30-40.
  28. ↑ Hinman, 2004, p. 47.
  29. ↑ 29,0 29,1 29,2 29,3 29,4 Kitts, 2007, p. 58
  30. ↑ 30,0 30,1 30,2 30,3 Hinman, 2004, p. 55
  31. ↑ 31,0 31,1 Alterman, Loraine. «Who let the Kinks In?» Rolling Stone, 18 d'avientu de 1969
  32. ↑ 32,0 32,1 32,2 32,3 32,4 Bellman, 1998, p. 294
  33. ↑ 33,0 33,1 33,2 Savage, 1984, p. 58
  34. ↑ Hinman, 2004, p. 62.
  35. ↑ Stegal, Tim. «The Li'l Green Aggravation Society» (inglés). Austin Chronicle. Consultáu'l 21 de marzu de 2011.
  36. ↑ Hinman, 2004, p. 48.
  37. ↑ 37,0 37,1 «Kinda Kinks» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 19 de marzu de 2011.
  38. ↑ 38,0 38,1 38,2 Doggett, Peter. Kinda Kinks (notes del CD) Sanctuary Records (2004)
  39. ↑ Hinman, 2004, p. 68.
  40. ↑ Rogan, 1998, p. 16.
  41. ↑ 41,0 41,1 41,2 Hinman, 2004, p. 77
  42. ↑ 42,0 42,1 Rogan, 1998, p. 17
  43. ↑ «Dave Davies Returns to Little Green Street and talks about Dead End Street» (inglés). Detune TV. Consultáu'l 20 de marzu de 2011.
  44. ↑ Magginis, Tom. «Waterloo Sunset» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 20 de marzu de 2011.
  45. ↑ 45,0 45,1 Baltin, Steve (27 de marzu de 2008). «"The Kinks' Ray Davies Serves Up Songs at the 'Working Man's Cafe'"» (inglés). Spinner. Archiváu dende l'orixinal, el 2012-12-16. Consultáu'l 20 de marzu de 2011.
  46. ↑ 46,0 46,1 Rogan, 1998, p. 18
  47. ↑ «Biography of Julie Christie» (inglés). Variety. Archiváu dende l'orixinal, el 22 d'abril de 2009. Consultáu'l 20 de marzu de 2011.
  48. ↑ Jenkins, David (3 de febreru de 2008). «"Julie Christie: Still Our Darling"» (inglés). Sunday Telegraph. Consultáu'l 20 de marzu de 2011.
  49. ↑ «"The Kinks: Well respected man"» (inglés). The Independent (10 de setiembre de 2004). Archiváu dende l'orixinal, el 22 d'abril de 2009. Consultáu'l 20 de marzu de 2011.
  50. ↑ Kitts, 2007, pp. 86-87
  51. ↑ 51,0 51,1 Savage, 1984, p. 87
  52. ↑ Christgau, Robert. «"Consumer Guide: The Kinks"» (inglés). Village Voice. Consultáu'l 20 de marzu de 2011.
  53. ↑ Erlewine, Stephen Thomas. «To the bone» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 20 de marzu de 2011.
  54. ↑ 54,0 54,1 Erlewine, Stephen Thomas. «Something Else by The Kinks» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 20 de marzu de 2011.
  55. ↑ 55,0 55,1 55,2 Miller, 2003, p. 15
  56. ↑ Miller, 2003, p. 16.
  57. ↑ 57,0 57,1 Savage, 1984, pp. 97-100
  58. ↑ Miller, 2003, páxs. 4-10.
  59. ↑ Rogan, 2004, p. 20.
  60. ↑ 60,0 60,1 Kitts, 2007, p. 107
  61. ↑ Davies, 1995, p. 360.
  62. ↑ 62,0 62,1 Miller, 2003, p. 27
  63. ↑ Rogan, 1998, p. 20.
  64. ↑ Erlewine, Stephen Thomas. «"The Village Green Preservation Society"» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 21 de marzu de 2011.
  65. ↑ 65,0 65,1 Miller, 2003, p. 138
  66. ↑ 66,0 66,1 Hinman, 2004, p. 121
  67. ↑ Miller, 2003, p. 85.
  68. ↑ Kitts, 2007, p. 121.
  69. ↑ 69,0 69,1 69,2 69,3 Hinman, 2004, p. 125
  70. ↑ Mason, Stewart. «Picture Book» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 21 de marzu de 2011.
  71. ↑ 71,0 71,1 Hinman, 2004, p. 123
  72. ↑ Hinman, 2004, p. 124
  73. ↑ Hinman, 2004, p. 127
  74. ↑ 74,0 74,1 Hinman, 2004, p. 126
  75. ↑ Hinman, 2004, pp. 128-129
  76. ↑ 76,0 76,1 Hinman, 2004, p. 137
  77. ↑ 77,0 77,1 77,2 77,3 Erlewine, Stephen. «Arthur (Or the Torne and Fall of the British Empire)» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 27 de payares de 2009.
  78. ↑ Kitts, 2007, p. 131
  79. ↑ Hinman, 2004, pp. 133-137
  80. ↑ 80,0 80,1 80,2 80,3 Hinman, 2004, p. 141
  81. ↑ Rogan, 1998, pp. 22-23
  82. ↑ Rogan, 1998, pp. 75-80
  83. ↑ Erlewine, Stephen. «Lola Versus Powerman and the Moneygoround, Part One» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 27 de payares de 2009.
  84. ↑ 84,0 84,1 84,2 84,3 Erlewine, Stephen. «Percy» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 8 d'avientu de 2009.
  85. ↑ 85,0 85,1 85,2 85,3 Erlewine, Stephen. «Muswell Hillbillies» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 8 d'avientu de 2009.
  86. ↑ 86,0 86,1 86,2 86,3 86,4 Erlewine, Stephen. «Everybody's in Show-Biz» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 8 d'avientu de 2009.
  87. ↑ Davies, Ray. Lletres de «Celluloid Heroes». Davray Music Ltd. (1972)
  88. ↑ Weisbard, 2004, pp. 135-140
  89. ↑ 89,0 89,1 89,2 Erlewine, Stephen. «Preservation Act 1» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 13 de febreru de 2010.
  90. ↑ 90,0 90,1 90,2 Hinman, 2004, p. 169
  91. ↑ Hinman, 2004, p. 173.
  92. ↑ 92,0 92,1 92,2 Hinman, 2004, p. 174
  93. ↑ 93,0 93,1 Hollingsworth, Roy (21 de xunetu de 1973). "Thank you for the days, Ray". Melody Maker.
  94. ↑ Gilbert, Jerry (21 de xunetu de 1973). "Ray Quits Kinks". Sounds.
  95. ↑ 95,0 95,1 George, Chris (27 d'agostu de 1994) (n'inglés). "The Kitchen Sink Kink". The Independent. 
  96. ↑ 96,0 96,1 96,2 Marten, Neville; Hudson, Jeff (2001). pp. 128–129
  97. ↑ Hinman, 2004, pp. 177-179
  98. ↑ Erlewine, Stephen. «Preservation: Act 2» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 18 de febreru de 2010.
  99. ↑ Hinman, 2004, p. 178
  100. ↑ Weisbard, 2004, p. 139
  101. ↑ 101,0 101,1 Erlewine, Stephen. «The Kinks Present a Soap Opera» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 27 de payares de 2009.
  102. ↑ Hickey, Dave. "Soap Opera: Rock Theater That Works". Village Voice, 19 de mayu de 1975
  103. ↑ 103,0 103,1 Erlewine, Stephen. «The Kinks Present Schoolboys In Disgrace» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 27 de payares de 2009.
  104. ↑ 104,0 104,1 104,2 Hinman, 2004, pp. 218-219
  105. ↑ 105,0 105,1 Erlewine, Stephen. «Sleepwalker» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 13 de febreru de 2010.
  106. ↑ Hinman, 2004, p. 218
  107. ↑ 107,0 107,1 107,2 107,3 107,4 107,5 107,6 107,7 107,8 «The Kinks» (inglés). Rock and Roll Hall of Fame. Consultáu'l 20 de payares de 2009.
  108. ↑ Unterberger, Richie. «Dave Davies» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 27 de payares de 2009.
  109. ↑ Chrispell, James. «AFL1-3603» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 27 de payares de 2009.
  110. ↑ 110,0 110,1 Erlewine, Stephen. «Give the People What They Want» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 27 de payares de 2009.
  111. ↑ Hinman, 2004, pp. 250-270
  112. ↑ Hinman, 2004, p. 260
  113. ↑ 113,0 113,1 Rogan, 2004, p. 138
  114. ↑ Hinman, 2004, p. 266
  115. ↑ Erlewine, Stephen. «The Rolling Stones» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 27 de payares de 2009.
  116. ↑ Erlewine, Stephen. «The Who» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 27 de payares de 2009.
  117. ↑ 117,0 117,1 Ruhlmann, William. «Return To Waterloo» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 27 de payares de 2009.
  118. ↑ 118,0 118,1 Deming, Mark. «Return To Waterloo» (inglés). Allmovie. Consultáu'l 27 de payares de 2009.
  119. ↑ Hinman, 2004, p. 270
  120. ↑ 120,0 120,1 120,2 120,3 120,4 Hinman, 2004, pp. 275-300
  121. ↑ 121,0 121,1 121,2 Rogan, 2004, p. 142
  122. ↑ 122,0 122,1 122,2 122,3 Hinman, 2004, p. 272
  123. ↑ Hinman, 2004, p. 352
  124. ↑ Rogan, 2004, pp. 142–154
  125. ↑ Erlewine, Stephen. «Think Visual» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 27 de payares de 2009.
  126. ↑ 126,0 126,1 126,2 126,3 126,4 Hinman, 2004, pp. 300-320
  127. ↑ 127,0 127,1 127,2 127,3 127,4 Hinman, 2004, p. 325
  128. ↑ 128,0 128,1 128,2 128,3 Hinman, 2004, p. 340
  129. ↑ «Oasis' Noel Gallagher Reveals His Top 10 Bands» (inglés). NME (3 de setiembre de 2008). Consultáu'l 27 de payares de 2009.
  130. ↑ 130,0 130,1 Hinman, 2004, p. 333
  131. ↑ Hinman, 2004, pp. 325-350
  132. ↑ Hinman, 2004, p. 337
  133. ↑ Eder, Bruce. «Mick Avory». Allmusic. Consultáu'l 27 de payares de 2009.
  134. ↑ 134,0 134,1 «Ray Davies». Allmusic. Consultáu'l 27 de payares de 2009.
  135. ↑ Hinman, 2004, p. 342
  136. ↑ McNair, James (23 de setiembre de 2008). «Ray Davies' well-respected legacy». The Independent. Consultáu'l 27 de payares de 2009.
  137. ↑ 137,0 137,1 McConnell, Donna (27 d'avientu de 2007). «Bands reunited». Daily Mail. Consultáu'l 27 de payares de 2009.
  138. ↑ Strong, 2006, p. 608
  139. ↑ Jefferies, Mark (26 d'avientu de 2007). «Stage set for Kinks to return». The Mirror. The Free Library. Consultáu'l 28 de mayu de 2010.
  140. ↑ McConnell, Donna (27 d'avientu de 2007). «Bands reunited: Now orixinal Kinks line-up set to reform for reunion tour». Daily Mail. Consultáu'l 28 de mayu de 2010.
  141. ↑ Cheung, Nadine (3 de xineru de 2008). «Dave Davies Shoots Down Kinks Reunion». Spinner. Archiváu dende l'orixinal, el 12 de setiembre de 2012. Consultáu'l 8 d'avientu de 2009.
  142. ↑ «Ray Davies keen for Kinks reunion». BBC News (23 de setiembre de 2008). Consultáu'l 29 de mayu de 2010.
  143. ↑ Youngs, Ian (5 de payares de 2008). «The Kinks start work on comeback». BBC News. Consultáu'l 8 d'avientu de 2009.
  144. ↑ Woods, Jeff (25 de xunu de 2010). «Orixinal Kinks Bassist Pete Quaife Dead at Sixty-Six». Consultáu'l 29 de setiembre de 2010.
  145. ↑ Earls, John (13 d'avientu de 2008). «Kinky Movie». News of The World. Consultáu'l 8 d'avientu de 2009.
  146. ↑ McNair, James (19 de xunu de 2009). «Ray Davies' well-respected legacy». The Independent. Consultáu'l 6 de xunetu de 2010.
  147. ↑ «Mick Avory Interview». Kast Off Kinks. Consultáu'l 12 de mayu de 2010.
  148. ↑ «Kinks planning new album featuring old and new material». NME News (10 de marzu de 2010). Consultáu'l 12 de mayu de 2010.
  149. ↑ Greene, Andy (24 de xunu de 2010). «Orixinal Kinks Bassist Pete Quaife Dead at 66». Rolling Stone. Archiváu dende l'orixinal, el 2010-06-26. Consultáu'l 24 de xunu de 2010.
  150. ↑ Dave Davies (25 de xunu de 2010). «Dave Davies Message Board/Peter Quaife-Dave Davies». Archiváu dende l'orixinal, el 2010-11-04. Consultáu'l 29 de xunu de 2010.
  151. ↑ «Ray Davies pay tribute to late Kinks bassist Pete Quaife at Glastonbury». NME (27 de xunu de 2010). Consultáu'l 29 de xunu de 2010.
  152. ↑ 152,0 152,1 Harrington, Joe S. Sonic Cool: The Life & Death of Rock 'n' Roll (2002), p. 165
  153. ↑ Gracyk, Theodore. I Wanna Be Me: Rock Music and the Politics of Identity (2001), p. 75
  154. ↑  The History of Rock 'n' Roll [Television]. Warner Bros. Domestic Television Distribution.
  155. ↑ Hinman, 2004, p. 256
  156. ↑ Hinman, 2004, p. 1
  157. ↑ Ganz, Caryn (30 d'ochobre de 2009). «Hall of Fame Anniversary Rocks on With Second All-Star Night». Rolling Stone. Consultáu'l 8 de febreru de 2010.
  158. ↑ «Voxes, Vees And Razorblades», The Guitar Magacín, xineru de 1999 
  159. ↑ Hinman, 2004, p. 61
  160. ↑ 160,0 160,1 Hinman, 2004, pp. 4-5
  161. ↑ Hinman, 2004, p. 4
  162. ↑ 162,0 162,1 Hinman, 2004, p. 5
Bibliografía
  • Bellman, Jonathan (1998). The Exotic in Western Music (n'inglés). El Líbanu: UPNE. ISBN 1-55553-319-1.
  • Davies, Ray (1995). X-Ray (n'inglés). Nueva York: Overlook Press. ISBN 0-87951-611-9.
  • Davies, Dave (1996). Kink (n'inglés). Nueva York: Hyperion. ISBN 0-7868-8269-7.
  • Hinman, Doug (2004). The Kinks: All Day and All of the Night (n'inglés). Milwaukee: Hal Leonard Corporation. ISBN 0-87930-765-X.
  • Kitts, Thomas (2007). Ray Davies: Not Like Everybody Else (n'inglés). Londres: Routledge. ISBN 0-415-97769-X.
  • Marten, Neville; Hudson, Jeff (2007) The Kinks (n'inglés). Londres: Sanctuary Publishing. ISBN 1-86074-387-0.
  • Miller, Andy (2003). The Kinks are the Village Green Preservation Society (n'inglés). Londres: Continuum International Publishing Group. ISBN 0-8264-1498-2.
  • Rogan, Johnny (1998). The Complete Guide to the Music of The Kinks (n'inglés). Londres: Omnibus Press. ISBN 0-7119-6314-2.
  • Savage, Jon (1984). The Kinks: The Official Biography (n'inglés). Londres: Faber and Faber. ISBN 0-571-13379-7.
  • Strong, Martin (2006). The Essential Rock Discography. Nueva York: Open City Books. ISBN 1-84195-860-3.
  • Weisbard, Eric (2004). This is Pop: In Search of the Elusive at Experience Music Project (n'inglés). Milwaukee, WI: Harvard University Press. ISBN 0-674-01321-2.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]












Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Kinks&oldid=4307748»